همانطور که در مقاله پیشین به آن اشاره کردیم اعاده دادرسی یکی از روش‌هایی است از طریق آن می‌توان به احکام قطعی دادگاه اعتراض وارد کرد زیرا احکام قطعی از روش‌های عادی مانند تجدیدنظر و یا واخواهی قابل بررسی مجدد نیستند. اعاده دادرسی بنابر ماده 432 قانون آیین دادرسی مدنی به دو نوع تقسیم می‌شوند:
اعاده دادرسی اصلی که عبارتست از این که متقاضی اعاده دادرسی به طور مستقل آن را درخواست نماید.
اعاده دادرسی طاری که عبارتست از این که در اثنای یک دادرسی حکمی به عنوان دلیل ارائه شود و کسی که حکم یادشده علیه او ابراز گردیده نسبت به آن درخواست اعاده دادرسی نماید.
بر طبق همین قانون دادخواست اعاده دادرسی اصلی به دادگاهی تقدیم می شود که صادرکننده همان حکم بوده است و درخواست اعاده دادرسی طاری به دادگاهی تقدیم می گردد که حکم در آنجا به عنوان دلیل ابراز شده است.
در دادخواست اعاده دادرسی موارد زیر ذکر می‌شوند:
1-نام و نام خانوادگی و محل اقامت و سایر مشخصات درخواست کننده و طرف او.
۲- حکمی که مورد درخواست اعاده دادرسی است.
۳- مشخصات دادگاه صادرکننده حکم.
۴- جهتی که موجب درخواست اعاده دادرسی شده است.
-در صورتی که درخواست اعاده دادرسی را وکیل تقدیم نماید باید مشخصات او در دادخواست ذکر و وکالتنامه نیز پیوست دادخواست گردد.
اگر پس از رسیدگی‌های لازم، دادگاه درخواست اعاده دادرسی را وارد تشخیص دهد، حکم مورد اعاده دادرسی را نقض و حکم مقتضی صادر می‌نماید. در صورتی که درخواست اعاده دادرسی راجع به قسمتی از حکم باشد، فقط همان قسمت نقض یا اصلاح می‌گردد. این حکم از حیث تجدیدنظر و فرجام خواهی نیز تابع مقررات مربوط خواهد بود.
نکات مهم:
-نسبت به حکمی که پس از اعاده دادرسی صادر می گردد، دیگر اعاده دادرسی از همان جهت پذیرفته نخواهد شد.
-در اعاده دادرسی غیر از طرفین دعوا شخص دیگری به هیچ عنوان نمی تواند داخل در دعوا شود.
– کلیه مواعد مقرر دراین قانون از قبیل واخواهی و تکمیل دادخواست برای افراد مقیم خارج از کشور دو ماه از تاریخ ابلاغ می‌باشد و مهلت درخواست اعاده دادرسی برای اشخاص مقیم ایران 20 روز است.